chaos in je hoofd

Helemaal geobsedeerd zijn door iets wat je wilt gaan doen, daar ook alleen maar in geloven, je er blind op staren, alleen maar dàt.
Dat is een sterke kant, iets waar je helemaal echt in opgaat, dàt is het en daar ga ik voor.
Ik ga er dan voor, al mijn energie zit erin, ik ben helemaal gelukkig, wat kan het leven dan mooi zijn.
Na een aantal dagen kom je erachter dat je toch iets mist, er knaagt iets in me , iemand waar je altijd bij was en nu ineens niet meer...alles was toch zo volmaakt, waarom komt dat me dan lastigvallen, alles is net op orde.
Dan begint het  gerommel van binnen, een soort storm begint waar je niet eerder vanaf bent dan dat er iets verandert. 
Ik mis mijn liefde, en daar wil ik meteen weer bij zijn, dàt gaat gebeuren, ik gooi alles om mij heen aan de kant en hup, weg weg weg, een lange tunnel opweg naar mijn vriend. Een tunnel waar geen obstakel tussen mag komen want dan explodeer ik, die weg volg ik en geen andere...welke weg?? De vele gezichten, maar het is een en dezelfde persoon.